Fotografe Berber van Beek is een project gestart onder de naam “The Hidden Voices of undocumented people on Curacao during covid- 19”. Daarmee wil ze ondergedoken ongedocumenteerde mensen, vooral Venezolanen op Curaçao hun stem laten horen.
‘Mijn doel is om de nijpende situatie van ongedocumenteerden breed onder de aandacht brengen. Ik hoop hiermee meer bewustwording te kweken en empathie op te wekken voor de inhumane situatie waarin deze groep mensen leeft.
Het project kan er ook voor zorgen dat Venezolanen die naar Curaçao willen komen, de verhalen lezen over landgenoten die hier zonder verblijfspapieren leven.
Ik hoop hen inzicht te geven in de (moeilijke) levensomstandigheden hier zodat ze weten wat hen eventueel te wachten staat.
De data die ik verzamel is beschikbaar voor lokale stichtingen die zich inzetten voor ongedocumenteerde Venezolanen. Zij kunnen aan het beeldmateriaal en tekst een donatieknop hangen om geld op te halen. Deze dataverzameling is ook beschikbaar voor hun website.
Vandaag deel 1: Wallix
(tekst: Yolanda Wiel)
LAND VAN HERKOMST: VENEZUELA
LEEFTIJD: 24
KINDEREN: GEEN
BEROEP: STUDENT
AANTAL JAAR OP HET EILAND: 3 JAAR
Ik had geluk, ik kwam met het vliegtuig. Er zijn anderen die met de boot proberen te komen, maar velen verdwijnen. Curaçao was de snelste en gemakkelijkste manier om Venezuela te verlaten en de economie was hier beter dan op andere plaatsen. Toen ik hier kwam had ik een neef en haar man die op het eiland woonden. In het begin hielpen ze me, maar na enige tijd moest ik werken en een eigen plek zoeken. Terug in Venezuela studeerde ik Telecommunicatietechniek, maar toen ik hier kwam, kon ik mijn studie niet voortzetten. Nu werk ik in hetzelfde vakgebied, althans, ik werkte vroeger in hetzelfde veld omdat ik sinds het coronavirus niet meer heb gewerkt. Het is al drie maanden geleden. De winkel waar ik werkte is weer opengegaan maar er is niet genoeg werk dus ik ben thuis nog steeds niets aan het doen.
Drie jaar vechten. Het leven van een immigrant zonder papieren is helemaal niet gemakkelijk. [Ze trillen. Hun handen en zelfs hun kaak trillen als ze spreken] Veel afwijzingen. Geen werk. Wij mensen zonder papieren krijgen vaak minder betaald. Vaak wilden bedrijfseigenaren me in dienst nemen, maar ze horen niet eens dat ik geen papieren heb. Toen ik hier kwam, hoopte ik een beter leven te vinden. Hard werken en mensen vinden die elkaar vriendelijk behandelen. Nu ben ik op een punt waarop ik elke baan zou aannemen die ik maar kon krijgen!
Mijn broer en ik krijgen geen hulp. Ik heb berichten met al mijn informatie naar de organisaties gestuurd die illegale immigranten helpen, maar we krijgen geen hulp. Gelukkig is mijn broer weer gaan werken, dus we zullen tenminste niet verhongeren, maar dat is momenteel ons enige inkomen. Hij kwam hier via mij. Ik heb geld gespaard en hem het vliegticket gestuurd. Hij is een professionele haarstylist en nu moet hij zichzelf en mij onderhouden en hij stuurt geld naar onze ouders in Venezuela. Net zoals ik dit doe als ik een baan heb.
Ik ben niet meer terug geweest naar Venezuela sinds ik drie jaar geleden vertrok dus ik heb mijn ouders al een hele tijd niet meer gezien. Ik mis ze zo erg maar als ik terug ga naar Venezuela kan ik een paar jaar niet weg. Het is een offer dat ik moet maken.
Ik zou graag willen dat de bevolking van Curaçao begrijpt dat niet alle Venezolanen hetzelfde zijn. [Haar stem breekt.] Er zijn goede mensen en slechte mensen en de mensen van Curaçao zouden zich meer open kunnen stellen voor “illegale” immigranten en ons een kans kunnen geven. Het voelt vaak alsof ze denken dat ze met ons kunnen doen wat ze willen, omdat we illegaal zijn. Ik heb het gevoel dat we veel worden gediscrimineerd. Ze discrimineren hier iedereen, Venezolanen, Nederlanders, iedereen.
Morgen, deel 2: Syvah
