Naam: Ana
Land van herkomst: Venezuela
Leeftijd:
Kinderen: 1 en 1 onderweg
Beroep:
Aantal jaar op Curaçao:
Tijdens de Lock down kon mijn man niet werken. We hadden geen inkomen, dus we konden de huur niet betalen, maar het kon de eigenaar van deze appartementen niets schelen. Hij schopte ons tijdens de lockdown eruit. Het was verschrikkelijk. Ik ben acht maanden zwanger, maar hij sneed ons water af en bedreigde ons zelfs. We moesten de politie bellen omdat we nergens anders heen konden en we zaten midden in de lockdown. Niemand mocht naar buiten.
Zonder papieren en zwanger zijn is een extra uitdaging. Ik ben de hele dag thuis en elke ochtend als mijn man naar zijn werk gaat, maak ik me zorgen of hij ’s nachts thuiskomt of dat hij wordt gepakt en gedeporteerd. Ik ben de hele dag in dit kleine appartement in de hoop dat mijn man ’s nachts thuiskomt. Het is erg stressvol.
Ook hier is het ziekenhuis niet meegaand. Omdat we niet verzekerd zijn, willen ze dat we een betalingsovereenkomst voor de bevalling ondertekenen. Een natuurlijke bevalling kost Nafl. 9.000, – en een keizersnede kost Nafl. 13.500, -. De kliniek Salú Pa Tur helpt ons met controles maar niet met de bevalling. Desalniettemin ben ik erg blij dat ze bestaan, want ik heb tenminste het gevoel dat er enige steun is voor mij en de baby, maar ik voel me onzeker over de toekomst. Ik probeer alleen aan vandaag te denken, niet aan de toekomst. Ik moet doorgaan en positief blijven.
De voedselpakketten zijn een grote hulp. Ik kan met hen een aantal goede maaltijden bereiden, maar we hebben een aantal andere maandelijkse kosten die we moeten betalen. We betalen Nafl. 650, – huur en dat is exclusief water en elektra. Mijn man is net weer aan het werk gegaan, godzijdank. Hij wil nu bijverdienen om de verschuldigde huur te betalen van tijdens de lockdown. Als de eigenaar ons er weer uit schopt kunnen we nergens heen en de baby is in aantocht. Hij komt steeds langs om ons eraan te herinneren dat er nog altijd huur verschuldigd is. Onze 6-jarige is getraumatiseerd door wat er met deze man is gebeurd. Elke keer dat hij hem ziet, rent hij weg om zich te verstoppen.
Mijn boodschap is dat Curaçao aardiger mag zijn voor mensen zonder papieren. We leven in angst. We zijn niet allemaal criminelen. Dat er meer hulp is voor vrouwen die zwanger zijn. Ik wil niet dat mensen medelijden met me hebben, want ik wacht niet op anderen die me komen redden. Ik ben hier om voor mezelf en mijn gezin te zorgen, maar de realiteit is dat zelfs eerlijk zijn en hard werken niet genoeg is.
Fotografe Berber van Beek is een project gestart onder de naam “The Hidden Voices of undocumented people on Curacao during covid-19”. Daarmee wil ze ondergedoken ongedocumenteerde mensen, vooral Venezolanen op Curaçao hun stem laten horen.
‘Mijn doel is om de nijpende situatie van ongedocumenteerden breed onder de aandacht brengen. Ik hoop hiermee meer bewustwording te kweken en empathie op te wekken voor de inhumane situatie waarin deze groep mensen leeft.
Het project kan er ook voor zorgen dat Venezolanen die naar Curaçao willen komen, de verhalen lezen over landgenoten die hier zonder verblijfspapieren leven.
Ik hoop hen inzicht te geven in de (moeilijke) levensomstandigheden hier zodat ze weten wat hen eventueel te wachten staat.
De data die ik verzamel is beschikbaar voor lokale stichtingen die zich inzetten voor ongedocumenteerde Venezolanen. Zij kunnen aan het beeldmateriaal en tekst een donatieknop hangen om geld op te halen. Deze dataverzameling is ook beschikbaar voor hun website.
