Door Tim van Dijk
Als ik aankom op het kleine vliegveld van Port-au-Prince en ik uitstap valt mijn oog direct op twee oude Dakota’s die naast elkaar staan ‘geparkeerd’. Ze staan er niet als Museumstuk, maar technici en piloten zijn druk in de weer om elk moment te kunnen vertrekken! Schuin daarachter staat een oude MD11 van een of andere tropische maatschappij wel helemaal als schroot op slechts 100 meter van de aankomsthal.
Het vliegveld van Port-au-Prince zou zo een filmset kunnen zijn van een film met alleen maar slechteriken uit de jaren zeventig. Een laag gebouwtje met een donker en versleten interieur met personeel welke je met argusogen aankijken. Ook de gewapende lokale Politieman maakt op mij geen betrouwbare indruk! Sterker nog, vanaf de eerste stap op Haïti voel ik spanning en mijn sensoren zeggen mij dat ik enorm moet oppassen!
Men spreekt doorgaans geen Engels en de slechts 10 dollar belasting die ik door een plexiglas venster schuif worden snauwerig aangepakt en een ferme stempel eindigt met veel kabaal in mijn Paspoort. Omdat ik mijn veiligheid goed had afgeschermd zou ik opgehaald worden op het Vliegveld door leden van de Nederlandse Defensie echter ze stonden er niet. Naar buiten gaan in de chaos van de mensen was dan ook geen optie en ik bleef daarom pal achter de douane staan wachtend op mijn transport.
Na ruim een uur appte ik met mijn contactpersoon dat de sfeer op het vliegveld niet beter werd en mijn aanwezigheid begon op te vallen en ik onder geen beding het vliegveld zou verlaten. Vier zwaar bewapende leden van het Korps Mariniers kwamen uiteindelijk het vliegveld oplopen en werd ik onder escorte naar de maar liefst vier auto’s gebracht met geblindeerde ramen om vervolgens door de drukke stad met gesloten deuren naar het Nederlandse schip de Zr.Ms.Holland gebracht te worden.
Port-au-Prince telt maar liefst 1,5 miljoen mensen die zich verplaatsen in kleine fel beschilderde busjes, en op duizenden brommertjes en uiteraard te voet. Marktjes met oude Parasols verkopen groente en fruit, het afval wat gewoon verspreid licht door de stad en vaak in brand staat, golfplaten krotjes zijn het straatbeeld van Port-au-Prince. Levensgevaarlijk om hier alleen rond te lopen laat staan met vier koffers in je hand en een statief. Ontvoering en Doodslag is dagelijkse kost zegt de Marinier naast mij met de vinger losjes boven de trekker van zijn Glock…“Gisteren zijn er op één dag maar liefst vijf Politiemensen vermoord…” Hun wapens en Uniformen worden gebruikt door bendes om zo roadblocks op te werpen en mensen af te persen of te vermoorden. Pas op voor mensen die niets meer te verliezen hebben zei mijn vader ooit eens tegen mij en heeft gelijk.
Links van Post au Prince liggen drie provincies, Sud-Est, Nippes, en Grande Anse ook wel het Schiereiland van Haïti genoemd. Met een lengte van ongeveer 200 kilometer en een populatie van 2 miljoen inwoners. Op 14 augustus 2021 08.29 lokale tijd voltrekt zich een nieuwe ramp in toch al zo vaak door natuurgeweld geteisterde Haïti. Het episch centrum van deze aardbeving ligt in de provincie Nippes op een diepte van slechts 7,2 kilometer en duurt volgens ooggetuige Dr.Jerry Chandler zeker 16 seconde.
Nu, enkele weken later zijn er inmiddels meer dan 2200 doden te betreuren en ruim 100.000 gewonden. Hulporganisaties worden aangestuurd door onder andere de EU, UNDAC (United Nations Disaster Assessment an Coordination, samen met het internationale Rode Kruis,PAHO (Pan American Health Organisation) en de lokale Haïtiaanse Protection Civile.
Het fregat de Zr.Ms.Holland voer vorige week naar het rampgebied met 99 militairen onder leiding van commandant Harald van Rijn en hebben de afgelopen week enorm veel werk verzet in het Rampgebied. Hulpgoederen zoals Medicijnen, Voedsel, Drinkwater maar ook overlevingspakketten werden in grote getallen geladen in Port-au-Prince en over zee vervoerd naar het zwaarst getroffen gebied. Een NH90 Helikopter van de Koninklijke Marine vloog af en aan om deze hulpgoederen aan land te zetten waarna het Rode Kruis de goederen dankbaar in ontvangst nam en deze in kleine vrachtwagentjes bracht naar de dropjes in de bergen waar men nog steeds in een soort van shock leeft, letterlijk en figuurlijk… Omdat medische hulp schaars is kan men botbreuken niet opereren en ligt infectiegevaar op de loer waardoor mensen alsnog kunnen komen te overlijden.
Vandaag liep ik door de straten van een klein berg-dorpje in de provincie Nippes genaamd Baraderas.Een klein meisje met gips om haar gebroken beentje, noodtenten hier en daar maar ook huisjes ingestort of gescheurd van boven tot onder domineren het straatbeeld. Nederlandse militairen delen water uit en eten aan de snel toegestroomde kinderen maar ook volwassenen. Ik kom uit bij een totaal ingestorte kerk en zie waartoe een aardbeving van deze omvang toe in staat is… Een veerkrachtig volk, vriendelijk, levend in een gebied waar het natuurgeweld zich steeds vaker lijkt te herhalen heeft bij mij als cameraman een diepe indruk achter gelaten.
De werkelijke na-schok van deze aardbeving zal voor de mensen van Haïti nog lang zichtbaar en voelbaar zijn…De inzet van Nederlandse Hulptroepen in Haïti duurt nog tot 3 september.
Lees ook:
- DNA-onderzoek naar eerste inwoners Bonaire centraal tijdens Terramar Evenement
- Eerste aflevering docuserie Kustwacht Caribisch Nederland op National Geographic
- E-Flight gaat elektrisch vliegen op de Caribische eilanden
- Geen quarantaine meer voor gevaccineerden op Aruba
- Ziekenhuis op Curaçao luidt de noodklok om IC-capaciteit
- Bestuurscollege Bonaire stuurt brief aan De Haag over wijziging belastingtarieven
- Nederlanders weten in 2021 Aruba weer te vinden
- Regering Aruba onderzoekt “Pandemic Exit Strategy”
- Kustwacht verkenningsvliegtuig vond vermiste vissers op open zee
- Druk met halfvolle cruiseschepen op Curaçao
